Διαγωνισμό μελέτης για το κτήριο Περδίκη κάνει ο Δήμος Πειραιά- Που βρίσκεται, τι θα γίνει, πόσο θα κοστίσει

Αρχιτεκτονικό διαγωνισμό μελέτης για την αποκατάσταση και αξιοποίηση του εμβληματικού βιομηχανικού κτηρίου Περδίκη, στην οδό Ρετσίνα προγραμματίζει να προκηρύξει ο Δήμος Πειραιά.
Ήδη, σε αναμόρφωση του προϋπολογισμού του Δήμου, που πρόκειται να εισαχθεί, το επόμενο διάστημα, προς έγκριση στο Δημοτικό Συμβούλιο προστέθηκε σχετικός κωδικός, με αρχική εγγραφή 468.850 €. Πάντως, το συνολικό κόστος του έργου αναμένεται να υπερβεί
τα 10 εκατομμύρια ευρώ.
Η χρηματοδότηση του έργου θα γίνει από ευρωπαϊκούς πόρους μετά την ένταξή του σε πρόγραμμα «Δημιουργική Επανάχρηση Δημοτικής Ακίνητης Περιουσίας» του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Ανταγωνιστικότητα, Επιχειρηματικότητα και Καινοτομία» (ΕΠΑνΕΚ), από το καλοκαίρι του 2018, με απόφαση της ηγεσίας του Υπουργείου Οικονομίας και Ανάπτυξης κατά την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Για άγνωστους λόγους ο Δήμος Πειραιά έχει καθυστερήσει ένα χρόνο στην έναρξη του έργου και θα υπάρξει περαιτέρω καθυστέρηση μέχρι την ολοκλήρωση του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού, την εκπόνηση μελέτης κ.ο.κ.. Ωστόσο, θα πρέπει να έχει καταστεί λειτουργικό έως το τέλος του 2022.
Να σημειωθεί ότι όσα κτήρια εντάχθηκαν στο πρόγραμμα, όλα ανενεργά, θα πρέπει να λειτουργήσουν ως εστίες πολιτιστικής, τουριστικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας, ωστόσο η αρχική πρόβλεψη για το συγκεκριμένο είναι να στεγαστούν υπηρεσίες του Δήμου, με στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών και την εξοικονόμηση ενοικίων από τη χρήση μισθωμένων κτιρίων.

Εξάλλου, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το σαπωνοποιείο Περδίκη ανήκει σε συγκρότημα πέντε κτηρίων, στην οδό Ρετσίνα 47 (τρία κτίρια) και 49 (δύο κτίρια), που έχουν κριθεί ως διατηρητέα από το 2001 (ΦΕΚ Δ- 448α/13.6.2001) στο οποίο μεταξύ άλλων ορίζεται ότι:
•    Απαγορεύεται κάθε αφαίρεση, αλλοίωση ή καταστροφή των επί μέρους αρχιτεκτονικών και διακοσμητικών στοιχείων.
•    Επιτρέπεται η επισκευή, ο εκσυγχρονισμός των εγκαταστάσεων, η στατική ενίσχυση και η εσωτερική διαρρύθμιση των χαρακτηριζομένων ως διατηρητέων κτιρίων, εφόσον δεν αλλοιώνεται ο γενικός αρχιτεκτονικός χαρακτήρας τους και δεν θίγονται τα διατηρητέα στοιχεία τους.
•    Δεν επιτρέπεται η τοποθέτηση φωτεινών επιγραφών και διαφημίσεων στα διατηρητέα κτίρια. Επιτρέπεται μόνο η τοποθέτηση επιγραφών περιορισμένων διαστάσεων που πληροφορούν για τυχόν χρήση των χώρων του κτιρίου.
•    Για οποιαδήποτε επέμβαση στο εσωτερικό ή εξωτερικό των διατηρητέων κτιρίων, και στον περιβάλλοντα χώρο τους καθώς και για την τοποθέτηση επιγραφών απαιτείται έγκριση της Επιτροπής Πολεοδομικού και Αρχιτεκτονικού Ελέγχου (ΕΠΑΕ)

Σύμφωνα με στοιχεία, που έχει παραθέσει στο Portnet ο καθηγητής του ΕΜΠ, δημοτικός σύμβουλος Πειραιά, Νίκος Μπελαβίλας, στο συγκεκριμένο κτήριο, στην οδό Ρετσίνα, που τότε ονομαζόταν «Οδός των Κήπων» και αγοράστηκε επί δημαρχίας Στέλιου Λογοθέτη, λειτούργησε ένα από τα ιστορικά νηματουργεία της πρώτης φάσης της πόλης, των Κυριάκου Λυγινού και Σία. Ιδρύθηκε το 1873. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1883, ο Π. Καμπούρογλου το περιγράφει ως ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια της πόλης. Λειτουργούσε με 3.000 ατράκτους, μία ατμομηχανή 40 ίππων και παρήγαγε πάκα νήματα. Σε αυτό εργάζονταν τότε 120 εργάτριες. Το 1901 αναφέρεται ως ένα "άριστα οργανωμένο" εργοστάσιο.
Η βιομηχανική μονάδα αποτυπώνεται στον χάρτη του J.A.Kaupert και J. von Alten το 1875, με δύο πτέρυγες. Το 1896 αποτυπώνεται εκ νέου ως "Νηματουργείον Κ. Λυγινού" στην ίδια θέση, στον χάρτη του Γ. Σκανδαλίδη που εξέδωσε ο Γ. Σκανδονής στο Βιβλιοπώλείον της Εστίας. Το 1939 στη θέση του νηματουργείου, καταγράφεται η "Πειραϊκή-Πατραϊκή Βιομηχανία Βάμβακος Α.Ε." στον Οδηγό Βιομηχανίας του Ν.Γ.Σιδέρη. Ως κλωστοϋφαντουργία "Πειραϊκή-Πατραϊκή" αποτυπώνεται και στον στρατιωτικό χάρτη του βρετανικού στρατού το 1944. Εκεί πλέον φαίνεται το περίγραμμα του μεγάλου μεσοπολεμικού κτίριου που σώζεται ως σήμερα. Είχε αντικαταστήσει τις παλαιές πτέρυγες του νηματουργείου. Μετά τον πόλεμο στο κτίριο αυτό λειτουργoύσε η ιταλική εταιρεία συσκευών υγραερίου "Ατζίπ Γκάζ".
Το σαπωνοποιείο Περδίκη δεν ταυτίζεται με το συγκεκριμένο βιομηχανικό κτίριο. Πρέπει να ήταν, κατά τον κ. Μπελαβίλα, κάποια μικρή μονάδα, μεταξύ των δεκάδων οι οποίες περιέβαλαν το μεγάλο κλωστοϋφαντουργικό συγκρότημα, στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο.