Στα σχόλια που ακολούθησαν ξεχωρίζει επίσης αυτό του γνωστού ηθοποιού Νίκου Δαφνή, επίσης αυτόπτη μάρτυρα, που αναφέρεται με συγκλονιστικές λεπτομέρειες στη στιγμή της εισόδου του τάνκ στον χώρο του Πολυτεχνείου και
στον σοβαρό τραυματισμό στα πόδια μιας φοιτήτριας, την οποία δεν κατονομάζει αλλά όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι ήταν η σημερινή καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Πέπη Ρηγοπούλου.
Ας δούμε, όμως, το κείμενο του κ. Στέλιου Λογοθέτη και ορισμένα από τα σχόλια που ακολούθησαν.
«Είχα την τύχη να ζήσω το Πολυτεχνείο από τη πρώτη στιγμή της κατάληψης μέχρι που έπεσε το τάνκ πάνω στα παιδιά που κρέμονταν πάνω στη κεντρική πύλη. Εζησα και ένοιωσα και εγώ τον ενθουσιασμό των νέων φοιτητών, των μαθητών, των εργατών, των χιλιάδων πολιτών της Αθήνας και του Πειραιά που από το πρώτο βράδυ έδωσαν σε μια φοιτητική κατάληψη μια άλλη διάσταση που την έκανε να περάσει στην ιστορία: Την ανέδειξαν στη κορυφαία αντιδικτατορική λαϊκή εξέγερση, όπου ο λαός άοπλος συγκρούστηκε για μέρες με τις δυνάμεις καταστολής της λαομίσητης χούντας και τους παρακρατικούς δολοφόνους της που πυροβολούσαν εν ψυχρώ τους πολίτες από την Παρασκευή το βράδυ μέχρι και την Κυριακή. (16-11 έως 18-11-1973).Και τις επόμενες μέρες οι χουντικοί μηχανισμοί της ασφάλειας εξαπέλυσαν ένα τεράστιο ανθρωποκυνηγητό με συλλήψεις που κατέληγαν σε ακατανόμαστους βασανισμούς στα κολαστήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ. Από το βράδυ της Παρασκευής έδειχναν οι «γενναίοι» της ασφάλειας και του παρακράτους της χούντας το αληθινό πρόσωπο της πεμπτουσίας του φασισμού: Κτυπούσαν και βασάνιζαν ακόμα και μέσα στα ασθενοφόρα που μετέφεραν τους τραυματίες, ακόμα και μέσα στα νοσοκομεία. Κινητήρια δύναμη του λαού ήταν το μίσος που είχε σωρευτεί μέσα του όχι μόνο τα επτά χρόνια της δικτατορίας αλλά και σε όλη τη μετεμφυλιακή περίοδο και την ξένη εξάρτηση. Σήμερα 46 χρόνια μετά την λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου, όταν καλλιεργείται από επώνυμα πολιτικά πρόσωπα και «πρόθυμα ΜΜΕ» ο ρατσισμός , η δικαιολόγηση ,η κάλυψη κα η ανοχή ενός αυταρχισμού που κυριαρχούν σιγά-σιγά στη κοινωνία μας ,οι μέρες του Πολυτεχνείου χωρίς παραποίηση , ακτινοβολούν μηνύματα για τη νέα γενιά που μπορούν να τη κρατήσουν μακριά από τις σειρήνες και τις παγίδες του φασισμού, του συμβιβασμού με την απογοήτευση «του τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει σε αυτό το τόπο», του ευτελισμού και της ισοπέδωσης «του όλοι ίδιοι είναι». Γιατί το «Πολυτεχνείο» δεν είναι το κίνημα μιας «γενιάς» επωνύμων αλλά κατάκτηση χαραγμένη στη μνήμη του λαού που είναι έργο εκατομμυρίων.
Στέλιος Λογοθέτης 13-11-2019»
Dianellos Georgoudis Υπάρχουν βίντεο που δείχνουν το τανκ να γκρεμίζει την πόρτα! Δεν πλάκωσε κανένα διότι όλοι απλά τραβήχτηκαν μόλις το είδαν να έρχεται στην πόρτα και το απέφυγαν.
Nikos Dafnis (απάντηση σε) Dianellos Georgoudis Ήμουν ΑΚΡΙΒΩΣ δίπλα στην πόρτα, μαζί με τη Σοφία τη Φλ...σα και την Ελένη την ... (αν το διαβάσουν, μπορούν να συμπληρώσουν το όνομά τους. Στο σιδερένιο ικρίωμα ψηλά, ήταν ο Θωμάς ο Χαλβατζής (αδελφός του Σπύρου και ηθοποιός) με μια σημαία. Έπεσε μαζί με τη "σκαλωσιά", χωρίς να χτυπήσει. (ο Θωμάς, πέθανε πριν 2-3 χρόνια). Το τανκ έριξε την πόρτα πάνω σε μια Μερσεντές (ήταν, λένε του πρύτανη) που άρχισε να κορνάρει. Ήταν σαν σπαρακτικό κλάμα. (έτσι μου φάνηκε εκείνη τη στιγμή). Μετά, προχώρησε 2-3 μέτρα και σταμάτησε. Πράγματι όλοι τραβηχτήκαμε. Μια κοπέλα μόνο θυμάμαι που δεν πρόλαβε και (απ' ότι έμαθα αργότερα) χτύπησε σοβαρά στα πόδια από τα σίδερα της πόρτας που την καταπλάκωσαν. Φορούσε σκούρα μπεζ καπαρντίνα. Νόμιζα ότι ήταν η Υψηλάντη που φορούσε μια παρόμοια και την είχα δει λίγες ώρες πριν. Βγήκα από την κεντρική πόρτα, έστριψα τη Στουρνάρη και χώθηκα σ' ένα υπόγειο διαμέρισμα 2-3 δρόμους παραπάνω. Εκεί ήταν αρκετοί. Μεταξύ τους η Ρούμπου και ο Καβουκίδης. Τελεία. Αυτά ξέρω. Την Κυριακή με πιάσανε.Έτσι ΑΚΡΙΒΩΣ έγινε η "εισβολή" του τανκ. Στα χρόνια που πέρασαν έπρεπε να σταθώ στην ουρά να δω τη φωτογραφεία μου πάνω στην κολώνα της πόρτας της Στουρνάρη. Κι από πίσω : "Προχώρα ρε, να δούμε κι εμείς". Μετά το θάνατο της γιαγιάς που πάτησε η "αύρα" στα Χαυτεία και της δολοφονίας του Κουμή, δεν ξαναπήγα σε πορεία. Φέτος νιώθω την ανάγκη να ξαναπάω. Αλλά είμαι 67 γαμώτο. Αν γίνουν τίποτα τσαμπουκάδες, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι ... να το βάλω στα πόδια. Σκατά.
Laskarina Gerasimou (απάντηση σε) Nikos Dafnis Πέπη λέγεται η κοπέλα που χτύπησε στα πόδια. Εγινε καθηγήτρια αργότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου