Τίτλος του κειμένου: "Οι παλιές, αλλά συνεχιζόμενες, αγάπες πηγαινοέρχονται στον παράδεισο:
Οι πειραιώτες/ισσες σύντροφοι/ισσες του Μ. Σπουρδαλάκη από το 1974, για την υποψηφιότητά του στην Ευρωβουλή".
Ακολουθεί το κείμενο, που υπογράφουν οι Λίτσα Βώττα, Γιάννης Ιωαννίδης, Μαρία Κοτσώνη, Μπάμπης Λιβιεράτος, Ευδοξία Λιβιεράτου, Σταύρος Μαγγιώρης, Σπύρος Μανωλιάκης, Γιώργος Μποφίλιος, Ηλίας Παναγιωτόπουλος, Σπύρος Παπαγεωργίου, Σίσσυ Παπασουλιώτη, Αντωνία Σιγάλα, Κική Σταματογιάννη, Σοφία Τσιάλτα, Αλέκος Τσουρινάκης, Κωνσταντίνος Δ. Φλέγκας και Λάμπρος Δ. Φλέγκας:
Φαίνεται τελικά ότι η τοπικότητα αποτελεί έναν τόπο παραδείσου καθώς διαμορφώνει ακατάλυτους δεσμούς και συγκροτεί στοιχεία ταυτότητας και φυσιογνωμίας. Ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης, Κρητικός στην καταγωγή αλλά Πειραιώτης γέννημα θρέμμα, δέθηκε με την πόλη από την αρχή της ζωής του, στη γειτονιά του Προφήτη Ηλία και στα σχολεία της περιοχής (Ιωνίδειος, Γ΄ Γυμνάσιο, 29ο) ενώ το 1972 εισάγεται στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Για τις προσωπικές δύσκολες στιγμές του στον αγώνα ενάντια στη χούντα δεν θέλει να γίνονται αναφορές και το σεβόμαστε. Ο Μιχάλης ήταν παρών κατά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο σε όλα τα πολιτικά εγχειρήματα εκείνης της εποχής: το 1974 στην ίδρυση και στη σύντομη (και απογοητευτική για τον ίδιο) διαδρομή στο ΠΑΣΟΚ, όπως και με την ενεργή συμμετοχή του στις πρώτες μεταδικτατορικές εθνικές εκλογές και στο δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα.
Το 1975 συμμετέχει καθοριστικά στην ελπιδοφόρα ίδρυση της Πολιτικής Κίνησης «Σοσιαλιστική Πορεία» όπου αναφέρεται με έμφαση ότι «…ο μαρξισμός δεν είναι για μας δόγμα, απολογητικό επιχείρημα, «τσιτάτο» για κάθε χρήση,…δεν είναι ούτε εκκλησία, ούτε αίρεση. και οδηγός δράσης… Είναι κοσμοθεωρητική αντίληψη, τρόπος σκέψης, εργαλείο ανάλυσης, στάση ζωής…». (αποφάσεις Β΄ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης σ.139).
Η οργάνωση του Πειραιά της «Σ.Π.» αποκτά μία αξιοσημείωτη δυναμική και αναπτύσσεται μία ισχυρή συντροφική σχέση όπου ο Μιχάλης ξεδιπλώνει τα χαρίσματά του: συγκροτημένος ιδεολογικά και αναλυτικός στη σκέψη του χωρίς επίδειξη γνώσεων, κομματικός υπό την έννοια του «κοινού τόπου αναφοράς», προσηνής και αλληλέγγυος. Μία φυσική πρωτοπορία, χαρισματικά ηγετική όχι ως ο πρώτος μεταξύ ίσων αλλά ως ο τελευταίος μεταξύ ίσων.
Συνελεύσεις, δια-νεολαιίστικα, αφισοκολλήσεις, ιδεολογικοπολιτική ζύμωση στα κομματικά γραφεία αλλά και σε ταβέρνες και καφενεία του Πειραιά της εποχής, ξενύχτια με «πηγαδάκια» σε δρόμους, πλατείες (όπως στο «Ρολόι» του Πασαλιμανιού) με έντονες αλλά και συναρπαστικές -πολιτικές και άλλες- συζητήσεις και με τις ήπιες ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις που μας συνόδευαν στα νιάτα μας. Ο Μιχάλης στην ιδεολογική πρωτοπορία του τότε, πρώτος στον καθημερινό αγώνα αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους μας. Άριστος φοιτητής και μετέπειτα πολιτικός επιστήμονας διακρίνεται -πέραν από την οξύνοια του πνεύματός του- από έγκυρες και έγκαιρες πολιτικές αναλύσεις, «συναγωνιζόμενος» τον σύντροφο, συνοδοιπόρο, φίλο και συμμαθητή του, τον αδικοχαμένο Δημήτρη Φλέγκα.
Ο Μιχάλης εκείνη την περίοδο παίρνει μία δύσκολη απόφαση για τον ίδιο και τους συντρόφους του: εγκατάσταση στον Καναδά για μεταπτυχιακές-μεταδιδακτορικές σπουδές και διδασκαλία στο πανεπιστήμιο. Στις εκλογές του 1977 με την απογοητευτική κάθοδο της «Συμμαχίας των 5» και στις δημοτικές εκλογές του 1978 με τον αγώνα κατά της εκλογής Σκυλίτση, ο Σπουρδαλάκης μας βομβαρδίζει από το Οντάριο με οδηγίες, σχόλια και προτάσεις που αφορούν την οργάνωση και το κίνημα, ενώ με ταξίδια-αστραπή στην Ελλάδα έρχεται για να «πάρει λίγο κλίμα» όπως έλεγε.
Την ίδια περίοδο, η «Σοσιαλιστική Πορεία» επιχειρεί να επαναπροσδιορισθεί ιδεολογικοπολιτικά και το 1978 οδηγείται στον «ενιαίο φορέα της ανανεωτικής μαρξιστικής επαναστατικής αριστεράς» με την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος-Β΄ Πανελλαδική. Τελευταίο εγχείρημα της Σ.Π. αποτελεί η έκδοση το 1980 του περιοδικού «Αντιθέσεις» ως …«μια προσπάθεια να προσεγγιστεί η πολιτική με ένα τρόπο πιο απαιτητικό από το σύνθημα, πιο κοπιαστικό απ’ την “ πλατφόρμα”, πιο σύνθετο από την αρθρογραφία…» (από την Εισαγωγή του 1ου τεύχους). Εγχείρημα που το 1985 κλείνει τον κύκλο του σε μία περίοδο όπου η Αριστερά βρίσκεται σε περίοδο έντονων ανακατατάξεων.
Ο Μιχάλης δεν αντέχει την έλλειψη συλλογικής δράσης και πολιτικής δραστηριοποίησης και, αν και είχε εξασφαλισμένη καριέρα καθηγητή στον Καναδά, επιστρέφει στον τόπο του χωρίς να έχει διαφανεί κενή θέση στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Πρώτο του μέλημα είναι να αναδείξει σε τοπικό-αυτοδιοικητικό επίπεδο την πολιτική συμμαχιών στην βάση ενός προγράμματος με πολιτικούς όρους που θα απαντούσε και στις ανάγκες της Πειραιώτικης κοινωνίας. Στις δημοτικές εκλογές του 1986, ο «χώρος» (δηλαδή ΚΚΕ Εσωτερικού και «λοιπές» αριστερές δυνάμεις) κατεβαίνει αυτοτελώς ως «Πολίτες του Πειραιά» με υποψήφιο Δήμαρχο τον Κώστα Κωσταράκο (που έφυγε ξαφνικά από κοντά μας πριν 20 χρόνια και πάρα πολύ νέος). Αποτέλεσμα πενιχρό αλλά με καθοριστική επιρροή στην εκλογή Δημάρχου στο δεύτερο γύρο.
Το 1987, διαμορφώνεται η πρόταση προς το ΚΚΕ Εσωτερικού (εκδηλώθηκε ως «Κίνηση των 18» με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη) για ιδρυτικό συνέδριο που οδήγησε στην ίδρυση της ΕΑΡ. Η συνέχεια για την Αριστερά και τη χώρα είναι γνωστή: ίδρυση του Συνασπισμού, αποχώρηση του ΚΚΕ, αποστράτευση των ιστορικών ηγεσιών της Αριστεράς, σημιτικός εκσυγχρονισμός, οι νέοι κλώνοι της οικογενειοκρατίας Καραμανλή- Παπανδρέου, κρίση και μνημόνια, άνοδος και κυβέρνηση Σύριζα.
Ο Μιχάλης έχει, ήδη, ξεκινήσει την επιστημονική και εκπαιδευτική του καριέρα καθώς από το 1991 διδάσκει πολιτική κοινωνιολογία στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης & Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ. Δάσκαλος με όλη τη σημασία της λέξης, διαθέτει τον καλύτερό του εαυτό και άπλετο χρόνο για «τα παιδιά του»: να αναλύσει και να διευκρινίσει τα θέματα, να ακούσει τις απορίες και να σχολιάσει τις απόψεις τους. Διδάσκει σε πολλά πανεπιστήμια της Β. Αμερικής και της Ευρώπης, έχει δεκάδες δημοσιεύσεις και ανακοινώσεις σε συνέδρια, συμμετοχή σε έρευνες ενώ το 2014 εκλέγεται Κοσμήτορας της Σχολής του -θέση την οποία κατέχει μέχρι και σήμερα μετά την επανεκλογή του- και το 2017 ορίζεται Πρόεδρος της Επιτροπής για την αναθεώρηση του Συντάγματος.
Ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης στις τοποθετήσεις του, δημόσιες και ιδιωτικές, είναι πάντα μεθοδικός, με μία σπάνια διορατικότητα και πολιτική οξύνοια ενώ παραμένει «δογματικά κομματικός» όπως ήταν από το 1974 ως ο «τελευταίος» μεταξύ ίσων. Δηλαδή, ενώ συνεχώς «καίγεται» από την έλλειψη χρόνου και από τις δεκάδες υποχρεώσεων (με πολλά καθήκοντα, τα περισσότερα σε άμισθες θέσεις), βιώνει πάντα όλη την «τελετουργία της ένταξης και συμμετοχής» στην Αριστερά όχι από καθήκον αλλά από την υψηλή ενσυναίσθηση και τη βαθιά συντροφικότητα που τον διακρίνει. Παραμένει ένας οργανικός διανοούμενος χωρίς «οργανικές» διασυνδέσεις. Και όλα αυτά με μια στάση και έναν τρόπο ζωής που πρέπει να χαρακτηρίζει την Αριστερά και τους ανθρώπους που συμμετέχουν και αγωνίζονται στις γραμμές της. Με τα χρόνια μπορεί οι περισσότεροι να έχουμε αποδεχθεί την καθοριστική (σχεδόν αυτοτελή) σημασία του προσώπου-ηγέτη σε μία συλλογικότητα. Ο Μιχάλης επιμένει: Αξία στην ατομικότητα του υποκειμένου ως στοιχείο εμπλουτισμού ενός συλλογικού εγχειρήματος.
Ο Σπουρδαλάκης, με την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του, αναφέρθηκε συνοπτικά για το διακύβευμα των Ευρωεκλογών ως εξής: «…Η ΕΕ μπορεί να έχει μέλλον μόνον εφόσον μείνει μακριά από τις νεοφιλελεύθερες εμμονές και δογματισμούς και επανοηματοδοτήσει έμπρακτα τις ιδρυτικές της υποσχέσεις για ευημερία, κοινωνική δικαιοσύνη και ειρήνη. Μόνο μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να είναι το αποτελεσματικό αντίδοτο στην αυξανόμενη επισφάλεια, την φτώχεια, την συρρίκνωση της δημοκρατίας και το εθνοτικό μίσος που τροφοδοτεί την ακροδεξιά και την νεο-φασιστική απειλή».
Προσυπογράφουμε απολύτως και θεωρούμε ότι ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης είναι κατάλληλος για να συμβάλλει στην έμπρακτη επανοηματοδότηση της ΕΕ με την εκλογή του στο Ευρωκοινοβούλιο.
Γιατί, «…όσοι κρατούν φιλία από το 1974 θ’ ανταμωθούν ξανά σε μιαν άλλη ηλικία για να το θυμηθούν κι όσα δηλώσαν και δεν τα δώσαν όλα θα εκπληρωθούν».
Μιχάλη, ούριος άνεμος στα πανιά σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου