Η Βάνα Μελά βλέποντας τα κλειστά καταστήματα στον Πειραιά στοχάζεται: "Είναι μεγάλος ο καημός…."

Κλειστά μαγαζιά στον Πειραιά.
Η φωτό δόθηκε από τη παράταξη

Της Βάνας Μελά*

*Μέλος της δημοτικής παράταξης “ΑλλάΖΟΥΜΕ τον Πειραιά για όλους & όλες”
Πρώην δημοτική σύμβουλος με τις δημοτικές παρατάξεις “Το Λιμάνι της Αγωνίας” και “Πειραιάς για όλους”


Πολύ γελασμένη είμαι αν νομίζω ότι φτώχεια σημαίνει μόνο αλλάζω τρύπα στη ζώνη. Ας πούμε ότι αυτό, αν δεν είσαι στα παγκάκια όπου μάλλον δεν έχεις ούτε ζώνη, κάπως μετακυλίει στη μη απόλαυση άλλων αγαθών, η εκδρομή, οι διακοπές, τα ταξίδια, η διασκέδαση, τα δώρα, ένα καινούργιο ρούχο, μια επισκευή, μια ομορφιά πλεονάζουσα, μια ανάγκη αληθινή. Κι αυτό βέβαια, αν δεν μετακυλίει και σε χρέη και δανεισμούς, σε δυσφορία, άγχη και μαυρισμένη ψυχή. Παρηγοριές…
Όμως πριν λίγες μέρες, διέτρεξα πάνω κάτω την Κολοκοτρώνη, την οδό Κολοκοτρώνη, ανάμεσα στη Μπουμπουλίνας και τη Γεωργίου. Αδύνατο να βρω το μαγαζί που έψαχνα. Αδύνατο. Για τον απλό λόγο ότι είχε πια κλείσει. 
Άρχισα να αναγνωρίζω ένα τοπίο διαφορετικό και ξένο ή μάλλον να μην αναγνωρίζω την εικόνα του δρόμου. Κοιτώντας τα κάθετα στενά, καταλάβαινα ότι

κι αυτά δεν ήταν ίδια, δεν ήταν μέσα στην εικόνα μου. Και το χειρότερο, εκεί που είχαν κλείσει το ένα μαγαζί δίπλα στο άλλο, όλα γνωστά και προσφιλή, όλα χρήσιμα και αναγκαία, υπήρχαν μόνο γκρίζες από τη σκόνη βιτρίνες και πιο μέσα κι όσο μπορούσα να δω, παρατημένες κούτες και σπασμένοι διακόπτες μαζί με βρώμικα πια καλώδια και ράφια να κρέμονται άδεια.
Ουδέν νέον, ουδέν νεότερον. Ούτε από το Δυτικό Μέτωπο ούτε από κανένα άλλο. Τα Μέτωπα είναι ακόμα του πολέμου. Πού καιρός για το ωραίο ειρηνικό μικρό εμπόριο που δίνει ζωή σε ανθρώπους και πόλεις; Πού καιρός για το μεγαλείο της ανθρώπινης κλίμακας; Πού καιρός για Μέτωπα και αλυσίδες ανθρώπων που αλληλοτροφοδοτούνται για να ευημερήσουν;
Φταίμε κι εμείς πάντως. Κι ας μην είναι για τη φτώχεια μας που φταίμε. Γιατί υπάρχουν κι οι δρόμοι να βγούμε να διαμαρτυρηθούμε, γιατί υπάρχουν και θεσμοί να αξιοποιήσουμε, γιατί υπάρχουν και υπουργεία να απαιτήσουμε και η τοπική αυτοδιοίκηση να χρησιμοποιήσουμε. Και συνδικάτα και σύλλογοι και επιμελητήρια και ενεργά στοιχεία της κοινωνίας μας να συναντηθούμε, να σκεφτούμε μαζί, να επιδιώξουμε μαζί. Πολλά έγιναν γραφειοκρατικά και βολεμένα, αλλά και πολλά δυσφημίζονται και καταρρίπτονται στη συνείδησή μας μεθοδικά. Είναι η εποχή της αοριστίας. Κανείς δεν είναι εντάξει, όλοι κοιτάνε τον εαυτό τους και πάει λέγοντας. Φταίμε που δεν καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι έτσι. Όσο υπάρχει η μια πλευρά τόσο και η άλλη. Δεν είμαστε μόνοι, αρκεί να το δούμε, αρκεί να το αναζητήσουμε.
Και οι άνθρωποι; Αυτοί οι άνθρωποι που ήταν μέσα στα μαγαζιά δουλεύοντας, που πήγαν; Που πάει το μαγαζί, όταν πεθάνει, που λέει και το τραγούδι για τον έρωτα. Φωλιάζει σαν καημός για την ανθρώπινη δυσφορία μέσα μας; Σέρνεται σαν νοσταλγία για την εικόνα της πόλης που αλλάζει από βία και όχι από καλό; Γιατί η φτώχεια για τους πολλούς είναι βία, όταν τα πλούτη για τους ελάχιστους είναι αμύθητα.
Το αποδεχόμαστε να ζούμε με καημό και νοσταλγία και μόνο; Μήπως αυτό είναι εύλογο ερώτημα;