Μια φορά και ένα καιρό ήταν δύο εργαζόμενοι. Ο πρώτος ήταν κάτοικος στον Πειραιά, ο δεύτερος κάτοικος εκτός του Πειραιά. Καθημερινά έφευγαν για την εργασία τους και οι δύο με το αυτοκίνητο τους αποδεχόμενοι την καθημερινή ασφυκτική πίεση των πειραϊκών δρόμων και εκφράζοντας ταυτόχρονα μία απέχθεια για την δημόσια συγκοινωνία.
Ένα πρωί ο Πειραιώτης οδηγός φεύγοντας με το γεμάτο καύσιμα ρεζερβουάρ αυτοκίνητο που εχτές προμηθεύθηκε πληρώνοντας την αδρά με εκείνη την πανάκριβη κερδοσκοπική έως τοκογλυφική τιμή αγοράς, ξεκίνησε την πορεία του προς την εργασία χρησιμοποιώντας την Ακτή Μιαούλη με τον κατ΄επίφαση λεωφορειόδρομο και τα παρανόμως παρκαρισμένα αυτοκίνητα εργαζομένων που έρχονται για εργασία στην περιοχή του λιμένα.
Ενώ κάθε μέρα μέχρι να φτάσει στα φανάρια της 2η Μεραρχίας και Ακτή Μιαούλη θα έβλεπε ξανά και με περηφάνια για την πόλη του, την απλωταριά των ιματίων πολυάριθμων αστέγων και θα παρατηρούσε ξανά τη θέση της προτομής του Καλλιμασιώτη που δεν είναι στην Ακτή Καλλιμασιώτη αλλά στην Ακτή Μιαούλη, ψελλίζοντας για μία ακόμη φορά την απορία του για αυτό το πειραϊκό παράδοξο, όμως σήμερα κάτι δεν πάει καλά, η ημέρα σήμερα έπρεπε να ήταν διαφορετική, είναι μέρα με “cruise pass”.
Ο εργαζόμενος κάτοικος εκτός του Πειραιά, την ίδια ώρα περασμένες 10 το πρωί, ακινητοποιημένος για πάνω από 35 λεπτά λίγο πριν την ανισόπεδη που σε οδηγεί από τα φανάρια της Ομηρίδου Σκυλίτση στο κέντρο του Πειραιά, θα ξανακοιτούσε με απορία, πότε τα μέσα σταθερής τροχιάς που τον έχουν πολλές φορές προσπεράσει και καταλήξει στο προορισμό τους, πότε το χθεσινό μήνυμα που του έδινε την δυνατότητα να καθυστερήσει στη προσέλευση στην εργασία του, λόγω της προσέλευσης πλοίων της κρουαζιέρας και της αναγκαίας παροχής προτεραιότητας στην εξυπηρέτηση των επιβατών τους στην μετακίνηση προς το κέντρο της Αθήνας, στην περιοχή της Ακροπόλεως και του Παρθενώνα.
Είναι μέρα με ”cruise pass”. Αναρωτιέται γιατί, μήπως φταίει η πειραϊκή πρωτοτυπία απέναντι από το αστυνομικό τμήμα, εκεί που ελάχιστα απέχει από το Δημοτικό Θέατρο, να γίνεται κατάληψη της δεξιάς λωρίδας από αυτοκίνητα, κάδων σκουπιδιών… και «τα μυαλά στα κάγκελα».
Αναρωτιέται, μας υποσχέθηκαν ευκολότερη πρόσβαση, όμως εκεί λίγο πριν στα φανάρια της Ομηρίδου Σκυλίτση, κάτω από την σκιά του ετοιμόρροπου ομώνυμου σπιτιού, ο τροχονόμος σφυρίζει για την γρηγορότερη διέλευση των οχημάτων που έρχονται από την περιοχή του λιμανιού και έκπληκτος βλέπει τα μεγάλα οχήματα που περνούν να είναι σε τέτοια «αγωνία» σαν να γίνεται άσκηση εκκένωσης μίας κωμόπολης.
ΠΡΑΞΗ 1η
η συνέχεια σύντομα
γιατί τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομα τους και η αποτύπωση τους στο χαρτί με την ευλογία της τέχνης, είναι ο πιο προσιτός τρόπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου