Εκδήλωση τιμής και μνήμης στον Πειραιά για τις Δρεπανοφόρες Μανιάτισσες. Η ιστορία τους

Με μια εκδήλωση τιμής και μνήμης, που πραγματοποιείται, την Κυριακή 11/6, το απόγευμα, σε κοινόχρηστο χώρο, στο σταθμό «Μανιάτικα» του μετρό, ο Πειραιάς υποκλίνεται στις Ηρωίδες Δρεπανοφόρες Μανιάτισσες.
Η ιστορία της ηρωικής μάχης που έδωσαν οι γυναίκες της Μάνης «ξετυλίγεται» στο μακρινό 1826, στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης για την απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό.
Εκείνα τα χρόνια η Επανάσταση βρισκόταν σε κρίσιμο σημείο καθώς η κατάρα του έθνους, ο διχασμός, είχε αποδυναμώσει τις ελληνικές προσπάθειες και ο Αιγύπτιος Ιμπραήμ, που είχε φτάσει με τις ορδές του στην Πελοπόννησο, για να ενισχύσει τους Τούρκους, έμοιαζε ανίκητος.
Έτσι, στις 22 Ιουνίου του 1826, ο Ιμπραήμ με 8.000 πεζούς και 2.000 ιππείς αρχίζει μια διπλή επίθεση στη Μάνη με σκοπό να την υποτάξει. Το βασικό μέτωπο βρίσκεται στη Βέργα του Αλμυρού, όπου είναι ταμπουρωμένοι περίπου 2.400 Μανιάτες.
Η επίθεση των Αιγυπτίων είναι δυναμική αλλά και η άμυνα των υπερασπιστών της Βέργας συγκλονιστική και αποφασιστική.
Όμως, την ίδια μέρα δύο πλοία των Αιγυπτίων κατευθύνονται στον κόλπο του Δυρού, τον οποίο ο Ιμπραήμ θεωρούσε ότι θα καταλάμβανε εύκολα καθώς οι άνδρες πολεμούσαν στη Βέργα.
Έτσι, καθώς στο χωριό του Δυρού δεν υπήρχε σχεδόν κανένας Μανιάτης οι δυνάμεις του Ιμπραήμ αρχίζουν να αποβιβάζονται τα ξημερώματα της 22ας προς την 23η Ιουνίου. Συνολικά, αποβιβάζονται 1.700 με 2.000 τουρκοαιγύπτιοι στρατιώτες
Η απόβαση έγινε γρήγορα αντιληπτή πρώτα από τους παπάδες που πήγαιναν πριν ακόμα ανατείλει ο ήλιος στις εκκλησιές δίπλα στα χωράφια. Ο πρωτοσύγκελος Ρηγανάκος, που λειτουργούσε στο Δυρό και ο Παπα- Πουλάκος στον Άγιο Νίκωνα της Χαριάς, χτύπησαν πρώτοι τις καμπάνες και το φοβερό μαντάτο μεταδόθηκε από χωριό σε χωριό σε όλη την Μάνη.
Ο Αμβρόσιος Φραντζής γράφει παραστατικά για τον πάνδημο συναγερμό της Μάνης:
«Οι Μανιάτες έκρουσαν τους κώδωνας των εκκλησιών των και όλοι συναχθέντες, Αρχιερείς, Ιερείς, άνδρες γυνάικες, γέροντες και παίδες έδραμον κατά το Διρό… γράφοντες προς τους εν Αλμυρώ αμυνομένους να μην ταραχθώσι ποσώς, μηδέν’ αφήσωσιν την θέσιν των»
Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια των Τουρκοαιγυπτίων να καταλάβουν την Τσίμοβα (Αρεόπολη) στράφηκαν στο εσωτερικό της Μάνης.
Όμως, εκεί βρέθηκαν απέναντι στη γιγαντιαία μορφή της Μανιάτισσας, που άρπαξε το δρεπάνι της και ξεχύθηκε ατρόμητη, υπέρ βωμών και εστιών, πάνω στα στρατεύματα που απείλησαν να υποδουλώσουν την αδούλωτη ψυχή της Μάνης.
Με τις πέτρες και τα ξύλα τους σταμάτησαν οι Μανιάτισσες. Τα σκουριασμένα δρεπάνια τους θέριζαν κεφάλια.
Καμιά τρακοσαριά οπλισμένοι Μανιάτες από τα γύρω χωριά μαζί με άλλες τόσες δρεπανηφόρες Μανιάτισσες τους υποχρεώνουν σε υποχώρηση. Ο καταδιωκόμενος τουρκοαιγυπτιακός στρατός καταλήγουν στην οχυρά θέση Τσουμπάρι και αμύνονται.
Την Παρασκευή 25 Ιούνη 1826, τα αιγυπτιακά στρατεύματα αποχωρούν νικημένα από τη Βέργα προς την Καλαμάτα.
Από τον Αλμυρό καταφτάνει στο Δυρό ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης με 300 πολεμιστές. Όλοι μαζί, άνδρες και γυναίκες, επιτέθηκαν με όπλα, πέτρες και δρεπάνια. Ο στρατός του Ιμπραήμ ηττήθηκε κατά κράτος.
Πολλοί σκοτώθηκαν, άλλοι έπεσαν στη θάλασσα, άλλοι αιχμαλωτίσθηκαν και μόλις το ένα τρίτο κατάφερε να επιβιβαστεί στα αιγυπτιακά πλοία που ναυλοχούσαν στον κόλπο του Δυρού

•    Με πληροφορίες από Olympia.gr και eleftheria.gr