Δημοτική σύμβουλος Πειραιά
Το μεσημέρι της Κυριακής που πέρασε, 12 Μαΐου, το πρόγραμμα «Τρίτο Κουδούνι ή το θέατρο αλλιώς» του Δημοτικού Θεάτρου και του Νίκου Διαμαντή μάς πρόσφερε μία παράσταση-θαυμάσιο ξάφνιασμα• αναπάντεχα, στη μέση της σκηνής, πετάχτηκε ένα αγόρι στα δεκαεπτά του μάλλον και δήλωσε πως θέλει να αυτοκτονήσει. Κι αμέσως μετά, εκεί, άρχισε το γαϊτανάκι της ανατροπής• αυτής που φέρνει η γοητεία του να ζει κανείς και όχι.. να μη ζει. Δεκάδες στιγμιότυπα που υπάρχουν στα βιώματα όλων μας, 91 συνολικά, ξεδιπλωμένα σε ένα κλάσμα του λόγου των συμπρωταγωνιστών του, νιάτα αερικά δίπλα του, να του θυμίζουν τι κινδυνεύει να χάσει, από «το κοκκινιστό της γιαγιάς» μέχρι «τον πρώτο έρωτα». Και κάθε τόσο, ένα δικαίωμα που υψώνει το χέρι όπως στην τάξη, να του θυμίζει -και σε όλους μας τους θεατές- παιδιά που χάθηκαν αν και δεν το διάλεξαν. Είχαν στο μυαλό τους τις τραγικές «αστοχίες» της ενήλικης αστυνομίας, των ενήλικων γονιών, των ενήλικων ανθρώπων εις βάρος των ανήλικων ακόμα…
Απλό, απλούστατο, ακριβές, αληθινό και καίριο. Και να στο λένε... παιδιά.
Οι 15 μαθητές και μαθήτριες της Α΄ και Β΄ Λυκείου του 10ου ΓΕΛ Πειραιά με τη μπαγκέτα της σκηνοθεσίας στα χέρια της Σοφίας Καραγιάννη και τη μπαγκέτα της υποστήριξης στα χέρια της διευθύντριας του σχολείου Δήμητρας Γασπαράτου-Λεοντίτση. Μια παράσταση ευφυής, γοητευτική, γεμάτη χάρες στις λεπτομέρειές της. Μαθητική και ερασιτεχνική όταν όμως ερασιτεχνισμός και έρωτας έχουν στενού βαθμού ετυμολογική συγγένεια. Σφοδρή επιθυμία ή έλξη λοιπόν, έρωτας, προκειμένου, μέσω της θεατρικής -αναγκαστικά συνεπώς ομαδικής- διαδικασίας ή και «πειθαρχίας» ή και «μαθητείας», παιδιά -και όσοι τα συνέδραμαν ή τα καθοδήγησαν- να διατυπώσουν τις σοφίες της ζωής• είναι γλυκιά αυτή, ό,τι άλλο κι αν είναι συγχρόνως… κι αυτό είναι κάτι που πονάει.
Καθώς παρακολουθούσα την παράσταση αυτή των παιδιών, πάνω σε ένα θεατρικό κείμενο που έγραψαν τα ίδια, σκεφτόμουν, άραγε μία επίγνωση πρωθύστερη, μία διάθεση πρωθύστερη για την ηλικία τους τα κινούσε ή η ανάγκη κάποιου είδους εξορκισμού του «κακού»; Ή ίσως ήταν η χαρά τους για την ύπαρξη ανέμελη και ξέφρενη τόσο που «παίζουν με το κακό» σαν να παίζουν αμπάριζα ή σκυταλοδρομία; Μήπως η θεατρική διδασκαλία ήταν αυτή που τα δίδαξε πώς να επιλέγουν μία απάντηση έναντι των μεγάλων και των δύσκολων;
Ας μείνω με την απορία, δεν πειράζει καθόλου.
Θα πείραζε αν δεν υπήρχε τα τελευταία τέσσερα χρόνια το «Τρίτο Κουδούνι ή το θέατρο αλλιώς», το εκπαιδευτικό πρόγραμμα θεατρικών παραστάσεων του Δημοτικού Θεάτρου για σχολεία. Αυτό που τελικά ίσως τα έκανε τόσο «έτοιμα» ενώπιον μας.
Μα ναι, το πρόγραμμα πέτυχε! Είδα μαθητές και μαθήτριες να έχουν εξωσχολικές δραστηριότητες, δημιουργικές και ευφάνταστες, αυτοσχεδιαστικές και αυτοδιδακτικές, συνεργατικές και αλληλοδιδακτικές. Το θέατρο μπήκε στη ζωή τους για να τα γοητεύσει, να τα συγκινήσει, να τα εμπνεύσει, να τα προκαλέσει, να τα ψυχαγωγήσει, τελικά να τους μάθει, να τους συστήσει κι άλλες διαδρομές εκπαίδευσης και ανταλλαγής γνώσης και εμπειρίας, ιδεών.
Στην παράσταση πήγα με δύο φίλους σκηνοθέτες, τον Κώστα Πουλέτσο και τον Κωνσταντίνο Στάθη. Έχω την εντύπωση ότι ενθουσιάστηκαν επίσης. Αυτοί, σκηνοθέτες όντες, σίγουρα εμβάθυναν περισσότερο από εμένα. Μακάρι να τους δούμε να επικοινωνούν με την πόλη τους για όσα έχουν στις θεατρικές και κινηματογραφικές αποσκευές τους. Οι «μικροί -και άγνωστοι- ήρωες» της τέχνης ίσως πρέπει να είναι το επόμενο στοίχημα για τον πολιτισμό μας.
Νίκο Διαμαντή συνέχισε, μας αρέσει πολύ αυτό που κάνεις και σ’ ευχαριστούμε!
* Η Βάνα Μελά είναι δημοτική σύμβουλος Πειραιά με τη παράταξη "Το Λιμάνι της Αγωνίας- Πειραιάς η Πόλη μας" και υποψήφια δημοτική σύμβουλος με το συνδυασμό "Πειραιάς για Όλους"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου