Ενας ιστορικός περίπατος στο Δήμο Πειραιά: Ο πρώτος δήμαρχος- σερίφης. Πως εξελέγη. Η συγκοινωνία με τις... καμήλες

Με τις δημοτικές εκλογές να βρίσκονται προ των… πυλών θα επιχειρήσουμε ένα… ταξίδι στο χρόνο για να γνωρίσουμε τους πρώτους δημάρχους του Πειραιά.
Πρώτος δήμαρχος ήταν ο υδραίος Κυριάκος Σερφιώτης, γιός του καπετάν Αντώνη Σερφιώτη, ενός από τους πιο ονομαστούς ωκεανοπλόους της προεπαναστατικής περιόδου.
Ο Κυριάκος Σερφιώτης ταξίδεψε από παιδί μαζί με τον πατέρα του και υπήρξε ένας από τούς μπουρλοτιέρηδες «θαλασσινούς αγωνιστές του 21».
Στον Πειραιά εγκαταστάθηκε το 1833 και ασχολήθηκε με το εμπόριο. Παρά τις περιορισμένες γραμματικές γνώσεις του, κατάφερε σύντομα να αναδειχθεί σε ηγετική φυσιογνωμία του τόπου.
Στις 23 Δεκεμβρίου του 1835 ορκίστηκε πρώτος δήμαρχος της πόλης στον ιερό ναό του Αγίου Σπυρίδωνα, όχι βέβαια του σημερινού ναού, αλλά αυτού που βρισκόταν στο ερειπωμένο μοναστήρι.
Τότε η εκλογή του δημάρχου δεν γινόταν με απευθείας εκλογή από τον λαό, αλλά εμμέσως, από το λεγόμενο Δημαιρεσιακό Συμβούλιο. Αυτό το Συμβούλιο συγκροτούσαν τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου και μια ομάδα δημοτών, από τους έχοντες δικαίωμα ψήφου, δηλαδή των φορολογούμενων ενήλικων ανδρών, που δεν είχαν καταδικαστεί για κακούργημα.
Αυτό το εκλεκτορικό Σώμα, που ο αριθμός του διέφερε ανάλογα με τον μέγεθος του Δήμου, πρότεινε, τελικά, τρία άτομα για την θέση του Δημάρχου και απ΄ αυτά την τελική επιλογή είχε ο βασιλιάς ή ο νομάρχης για τους μικρότερους πληθυσμιακά Δήμους.
Για τον Δήμο Πειραιά, που λόγω του μικρού πληθυσμού του, είχε καταταγεί στους Δήμους γ΄ τάξης η απόφαση ανήκε στο Νομάρχη.
Στα καθήκοντα του πρώτου δημάρχου της πόλης ήταν, σύμφωνα με το νόμο (άρθρο 15), και η αστυνόμευση, πράγμα το οποίο ίσχυσε μέχρι το 1848. Δηλαδή, μιλώντας με όρους «Φάρ Γουέστ» θα λέγαμε ότι ο Κυριάκος Σερφιώτης εκτός από δήμαρχος ήταν και ο «σερίφης».
Βέβαια, τότε ο Πειραιάς δεν ήταν παρά ένα μικρό, ασήμαντο χωριό. Είναι χαρακτηριστική μια περιγραφή του λιμανιού του 1834, οπότε άρχισε να έρχεται από το Ναύπλιο η κυβερνητική κουστωδία για να εγκατασταθεί στην Αθήνα, που είχε γίνει η πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους, σύμφωνα με την οποία σε όλο το αιγιαλό δεν υπήρχε κανένα κτήριο εκτός από «εν άθλιον και χαμηλόν παράπηγμα, όπερ εχρησίμευε συνάμα και ως τελωνείον, και ως υγειονομείον, και ως λιμεναρχείον» αλλά και ως πανδοχείο!
«Και ως τόσον το περίφημον τούτο παράπηγμα κεκλήρωται ίνα δώση άσυλον και ξενίαν εις ολόκληρον κόσμον κυβερνητικόν!».
Η μεταφορά από τον Πειραιά στην Αθήνα γινόταν με μουλάρια αλλά και με καμήλες!
Ο Σερφιώτης εξελέγη (και ορίστηκε δήμαρχος) δύο φορές. Η πρώτη θητεία του ολοκληρώθηκε το 1837 ενώ η δεύτερη διήρκησε από το 1837 έως το 1841.
Επί των ημερών του, τα έσοδα του Δήμου ήταν ελάχιστα. Τα έσοδα και έξοδα, βάσει του προϋπολογισμού κυμαίνονταν από 18.000 έως 37.000 δραχμές.
Ωστόσο, επί των ημερών του δημιουργήθηκε το πρώτο νεκροταφείο της πόλης, στη περιοχή του Αγίου Διονυσίου, όπου ανεγέρθηκε ο πρώτος ναός, πολύ μικρότερος από τον σημερινό. Αυτό το νεκροταφείο λειτούργησε μέχρι το 1909.
Το 1840 ανεγέρθη ο ναός της Αγίας Τριάδας και στη πλατεία Κοραή δύο σχολεία, Ελληνικό (το σημερινό Γυμνάσιο) και Δημοτικό, με δαπάνες της οικογένειας των Ιωννιδών.
Επόμενος δήμαρχος ήταν ο Πέτρος Σ. Ομηρίδης από το 1841 έως το 1855, με μια μικρά διακοπή από το 1845 έως το 1848, οπότε ορίστηκε δήμαρχος ο Αντώνης Θεοχάρης. Όμως, αυτά θα τα δούμε σε μια άλλη ανάρτηση….